Մի ստիպեք, որ երեխեքիս մանկատուն հանձնեմ

«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Մարիամի նկատմամբ կյանքը շատ դաժան է եղել, մեծացել է մանկատանը, բայց չի ցանկանում, որ նույն ճակատագրին արժանանան իր երկու երեխաները։ Տավուշի մարզի Իջևան քաղաքում ընտանիքը վարձով ապրում է նկուղում։ Ամուսնու մասին հիշել անգամ չի ուզում. «Մանկատան աղջկա ճակատագիրն էլ սենց պետք է լիներ, մեզ խաբելը, մեզ հետ վատ վարվելը սովորական է դարձել, մենք պատրաստ ենք ճնշումների և ստորացումների ենթարկվելու»։

Տան միակ եկամուտը 21 հազար դրամ նպաստն է, որից 10 հազար դրամը տան վարձ է տալիս. «Տան վարձի պատճառով երեխեքիս սոված եմ պահում, որ վարձը չտամ, ինձ տնից դուրս կհանեն»։ Նպաստ էլ ստանում է, քանի որ հարևանի տանը գրանցում ունի։ Նրա խոսքով՝ հարևանն արդեն պահանջում է, որ գրանցումից դուրս գա. «Եթե գրանցումից դուրս եկա, նպաստ այլևս չեմ ստանա ու երեխեքիս հետ միասին սովից կմեռնեմ»։ Քաջ գիտակցելով, թե մի քանի օրից իրեն և երեխաներին ինչ է սպասվում, օգնություն ստանալու նպատակով տիկինը դիմել է քաղաքապետարան։

Առաջին անգամ այնտեղից ասել են, որ իրենք տնով օգնել չեն կարող, եթե կարող է, թող տան հարցը լուծի, իրենք հողատարածք կտրամադրեն. «Մի կերպ մի դոմիկ եմ գտել, 500 դոլար արժի, բայց տիրոջ հետ պայմանավորվել եմ, որ ամսական պետք է վճարեմ»։ Քաղաքապետարանը եղավ իր խոսքի տերը, ինչպես Մարիամի հետ էին պայմանավորվել, տնակի համար տարածք պատրաստ են տրամադրել, բայց գերեզմանոցի կողքին, որտեղ ոչ ջուր կա, ոչ էլ էլեկտրականություն. «Մարդուն ձեռ են առնում, տեսնում են խեղճուկրակ աղջիկ եմ, մի կերպ երեխեքիս պահում եմ, ես ո՞նց առանց լույս ու ջրի ապրեմ… թող մի օր քաղաքապետը գա ու տենց պայմաններում իրա երեխեքի հետ ապրի»,-ասում է Մարիամը՝ ավելացնելով, որ այժմ դոմիկը կա, քաղաքապետարանը հարմար վայրում հողատարածք չի տրամադրում։

Տիկնոջ խոսքով՝ եթե մի երկու կոպեկ փող ունենար ու տար, հաստատ մարդավարի հողատարածք կստանար։ Մարզպետարանից էլ խորհուրդ են տվել երեխաներին հանձնել մանկատուն։ «Մանկատան երեխա եմ եղել, գիտեմ, թե ինչ ենք էնտեղ քաշում, ես չեմ ուզում իմ երեխաներին հանձնել մանկատուն։ Մանկատուն տալով որ լիներ, շուտվանից կտայի, ես էլ կլինեի միայնակ մարդ ու ինձ համար կապրեի»,-ասում է Մարիամը։ Երիտասարդ մոր ուզածը մեծ բան չէ՝ ընդամենը մի տարածք, որտեղ կլինեն տարրական հարմարություններ՝ երեխաների հետ ապրելու համար.

«Հողատարածք եմ ուզում էնպիսի մի հատվածում, որտեղ շնչավոր մարդ կա։ Երեխեքիս հետ գնամ, գերեզմանի մոտ ո՞նց ապրեմ, երբ գերեզմանի կողքով անցնելուց անգամ վախենում ես, ուր մնաց մենակ էդ հատվածում ապրես»։ Կիսասոված և խարխուլ տան մեջ ապրելուն սովորել են, բայց, ինչպես Մարիամն է ասում, փոքրուց ինքը երազանք է ունեցել ընտանիք ունենալ ու ապրել մի տան մեջ։ «Մանկատանը լավ պայմաններ չկան, խնդրում եմ, այնպես մի արեք, որ հայտնվեմ փողոցում ու ճարահատված երեխեքիս մանկատուն հանձնեմ։ Սովածությունը մենք մի կերպ կհաղթահարենք, բայց դրսում ապրել չենք կարող»»։ 

Առավել մանրամասն՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում: