Հայաստանի պատմության մեջ պատերազմից հետո ամենամեծ տնտեսական անկումն արձանագրած վարչապետը

«168 Ժամ» թերթը գրում է. «Ցանկացած պետական գործչի համար բարձր պաշտոնում ծառայել սեփական ժողովրդին՝ մեծ երջանկություն է, և ի շնորհիվ ձեզ՝ ես այդ երջանկությանն արժանացել եմ և ուզում եմ դրա համար շնորհակալություն հայտնել»,- սա մեջբերում է ոչ թե Ուինսթոն Չերչիլի՝ Մեծ Բրիտանիայի թագուհուն ուղղված խոսքից, այլ հատված է ՀՀ՝ արդեն նախկին վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի՝ ՀՀԿ ԳՄ նիստում ունեցած հակիրճ ելույթից:

Երջանկությունը խիստ ինդիվիդուալ կատեգորիա է և յուրաքանչյուր մարդու իրավունքն է՝ երջանկանալ անգամ նրանից, ինչը կարող է ապերջանիկ դարձնել հազարավորների: Բայց Տիգրան Սարգսյանի՝ կուսակցականներին ուղղված հրաժեշտի կամ շնորհակալական խոսքի, մեղմ ասած, տարակուսելի հատվածը ոչ թե երջանկության մասին ինքնախոստովանությունն է, այլ ինքնագնահատականը՝ «պետական գործիչ»: Տիգրան Սարգսյանը՝ որպես ինտելեկտուալ անձնավորություն, բնականաբար, շատ լավ գիտի «պետական գործչի» և «պետական պաշտոնյայի» տարբերությունը:

Բայց իմանալով՝ «խոսքի մեջ», իմիջիայլոց իրեն անվանում է ոչ թե՝ բարձրաստիճան պաշտոնյա, այլ՝ պետական գործիչ: Հաշվի առնելով այդ հասկացության՝ քաղաքագիտությանն ու պատմությանը հայտնի նշանակությունը, դա մոտավորապես համարժեք է նրան, որ Տիգրան Սարգսյանն ինքն իրեն պարգևատրեր «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» մեդալով կամ շնորհեր «Ազգային հերոսի» կոչում: Այնպես, ինչպես ԽՍՀՄ առաջնորդ Լեոնիդ Բրեժնևն էր ինքզինքը պարգևատրում մեդալներով, կամ Դոմինիկյան Հանրապետության «El Chivo» մականունը ստացած բռնակալ Ռաֆայել Տրուխիլիոն՝ ինքն իրեն շնորհում էր գեներալիսիմուսի կոչում:

Կարո՞ղ էր արդյոք Տիգրան Սարգսյանը ոչ թե իր ինքնագնահատականում, այլ իրականում համարվել պետական գործիչ: Կարող էր, սակայն նա գերադասեց գնալ պետական «նոմենկլատուրշիկի» ճանապարհով: Խնդիրն այս դեպքում ամենևին տնտեսության ոլորտում նրա արձանագրած տապալումները կամ տնտեսական անկման ցուցանիշները չեն:

Ավելին՝ Տիգրան Սարգսյանը կարող էր պետական գործիչ դառնալ՝ անգամ լինելով Հայաստանի պատմության մեջ պատերազմից հետո ամենամեծ տնտեսական անկումն արձանագրած վարչապետը:

Կարող էր, եթե հավատարիմ մնար այն գաղափարներին ու արժեքներին, որոնց իբրև թե դավանում էր ու որոնցով ներկայանալով՝ փորձում էր տարբերվել իշխանական համակարգի մյուս ներկայացուցիչներից: Խոսքը նրա՝ իբրև թե եվրոպական տեսլականի, եվրոպական ընտանիքին մաս կազմելու ձգտումների մասին է, որոնց վերաբերյալ հիշատակումներ կարելի է գտնել մինչև 2013 թվականի սեպտեմբերի 3-ը Տիգրան Սարգսյանի կողմից հնչած գրեթե բոլոր հայտարարություններում, ելույթներում, հարցազրույցներում:

Բայց սեպտեմբերի 4-ից սկսած Տիգրան Սարգսյանն իր եվրոչինովնիկներով սկսեց նույն ջերմեռանդությամբ խոսել Մաքսային միության, եվրասիականության մասին: Սեպտեմբերի 4-ից Տիգրան Սարգսյանը կորցրեց երբևէ պետական գործիչ համարվելու իր՝ թեկուզ փոքր հնարավորությունը:

Նա այսօր կարող էր ներկայանալ՝ որպես պետական գործիչ, եթե 2013 թվականի սեպտեմբերի 4-ին հանրությանը Մաքսային միությանն անդամակցելու հիմնավորումները ներկայացնելու փոխարեն՝ նախագահ Սերժ Սարգսյանին ներկայացներ իր հրաժարականի դիմումը:

Բայց Տիգրան Սարգսյանն այդպես չվարվեց, հակառակը՝ ապացուցեց, որ հանուն պաշտոնի պատրաստ է դավաճանության: Սեփական համոզմունքների, դավանած գաղափարների հանդեպ դավաճանության: Ցանկացած մտածող մարդու համար դա հայրենիքի դավաճանությանը հավասարազոր դավաճանություն պետք է համարվեր:

Սակայն Տիգրան Սարգսյանը գերադասեց չդավաճանել ռուսական դիկտատին ու սեփական կաբինետին՝ բառի ամենաուղիղ իմաստով:

Առավել մանրամասսն՝ «168 Ժամ» թերթի այսօրվա համարում: