Բրիտանական FourFourTwo ճանաչված ամսագրի հոդվածը` Հենրիխ Մխիթարյանի մասին

Բրիտանական FourFourTwo ճանաչված ամսագիրը հոդված է հրապարակել Հայաստանի հավաքականի և Դորտմունդի Բորուսիայի ֆուտբոլիստ Հենրիխ Մխիթարյանի մասին, որը թարգմանաբար ներկայացնում ենք ձեր ուշադրությանը:
Արարատ լեռն իր մեծ ստվերն է գցում Երևանի՝ Հայաստանի մայրաքաղաքի և Հենրիխ Մխիթարյանի ծննդավայրի վրա: Վայելչակազմ խաղարկողը, որն այժմ բնակեցնում է «Բորուսիայի» 10 համարի մարզաշապիկը, իր ողջ կարիերայի ընթացքում մեկ այլ ստվերից է ազատվել և դա արել է մեծ վճռականությամբ:
«Ես ֆուտբոլ խաղին սիրահարվեցի հորս շնորհիվ,- պատմել է նա FourFourTwo-ին: - Ֆուտբոլն իմ արյան մեջ է և ես ցանկանում էի նրա նման ֆուտբոլիստ դառնալ»: Նրա հայրը՝ Համլետ Մխիթարյանը, հայկական ֆուտբոլի ողբերգական արքայազնն է: Նա նորարար էր. 1980-ականների «Արարատի» հարձակվողը սովետական առաջին ֆուտբոլիստներից էր, որն օգտվեց «պերեստրոյկայի» առաջարկած հնարավորություններից և տեղափոխվեց արտասահման:
1989-ին նա տեղափոխվեց Ֆրանսիա և սկսեց հանես գալ ցածր լիգաներից մեկում ելույթ ունեցող ԱՍՕԱ Վալանսում: Խաղադաշտում և խաղադաշտից դուրս լավ տպավորություն գործելուց հետո նա Ֆրանսիայի հարավ բերեց իր երիտասարդ ընտանիքին՝ այդ թվում 9 ամսական որդուն՝ Հենրիխին: Նրանք հետևում էին, թե ինչպես է Համլետն օգնում «Վալանսին» բարձրանալ երկրորդ դիվիզիոն և նվաճում թիմակիցների և երկրպագուների սրտերը: Դրանք երջանիկ օրեր էին, իսկ Հենրիխը մինչ այժմ սահուն խոսում է ֆրանսերեն:
Սակայն Մխիթարյանների աշխարհը ցնցվեց, երբ մի օր Համլետն իրեն վատ զգաց մարզումներից մեկի ժամանակ: Բժիշկները գլխուղեղի ուռուցք ախտորոշեցին: Վիրահատությունը չկարողացավ կանխել դրա հարձակումն արտաքնապես առողջ մարդու վրա: Ապա նա կնոջն ու երեխաներին առաջնորդեց Երևան (Հենրիխը քույր ունի): Այդպես նա կկարողանար, ինչպես ամենամոտ ընկերներին էր ասել, «մահանալ տանը»: Երբ 1996-ին պարտվեց հիվանդության դեմ պայքարում, նա 33 տարեկան էր: Նրա որդին յոթ տարեկան էր: Արդյո՞ք նա գեթ մեկ վայրկյան կասկածում էր, որ հետևելու հոր ուղուն: «Ո՛չ,- ասում է նա: Ամենևի՛ն»:
Այնուամենայնիվ, դա չէր կարող հեշտ լինել: Նա Ֆրանսիան փոխեց ավերված հետխորհրդային Հայաստանով և սկսեց խաղալ տեղի մարզադպրոցում, որը կրում էր հոր անունը: Այստեղ նա հաճախում էր հորը նմանվելու անսպառ ցանկությամբ և ինքն իրեն հսկայական ճնշման տակ էր դնում: Երբեմն ամեն ինչի չափն անցնում էր. «Երբեմն, երբ տուն էի գալիս և սկսվում էի լաց լինել պարտված խաղի և իմ վատ խաղի պատճառով Մայրս ասում էր՝ բան չկա, դու կարող ես ֆուտբոլ չխաղալ, եթե չես ցանկանում: Ոչ ոք չի ստիպում քեզ ֆուտբոլիստ դառնալ և դու կարող ես զբաղվել նրանով, ինչ ցանկանում ես»,- հիշում է նա: «Բայց ես պնդեցի, մայրս ինձ քաջալերեց, որպեսզի շարունակեմ ջանասիրաբար աշխատել»: Այսօր նա այնպիսի ֆուտբոլիստ է դարձել, որ իր հոր Վալանսում ապրող ընկերները դժվարությամբ են հավատում իրենց տեսածին: Իսկը իր շատ սիրված հոր պատկերն է:
Սակայն նա անցյալով ապրողներից չէ: Փոխարենը նա առաջ է սլանում՝ նվաճելու նոր բարձունքներ (ասում է, որ ամենևին գոհ չէ մինչ այժմ ձեռք բերված իր նվաճումներից) և ընդունում է այն ամենն, ինչ կյանքն առաջարկում է: 2010-ից 2013 թվականներին Դոնեցկում անցկացրած ժամանակահատվածում նա կարողանում էր ժամանակ գտնել թատրոն ու կինո գնալու համար և սկսեց տնտեսագիտություն ուսումնասիրել: Նա համեստ է և ծարավ է նոր հնարավորությունների, դեպի որոնց գնում է մեծ վճռականությամբ. «Ես ուղղամիտ մարդ եմ, իսկապես,- ասում է նա: Հեռու եմ այն պատրանքներից, որ աստղ եմ: Ես սովորում եմ, քանի որ կարևոր եմ համարում այն, որ պետք է սովորել ողջ կյանքի ընթացքում: Երբ դադարում ես սովորելը, կարող ես մեռնել»: Նույննը նաև խաղադաշտում է:

ԳԱՆՁ Ֆեյսբուք