Մարգարիտ աճեցնելու ճապոնական արվեստն անհետանում է բնակչության ծերացման պատճառով
Մարգարտի աճեցման արվեստը, որը Ճապոնիայում առաջ է եկել XIX դարավերջին, աստիճանաբար անհետանում է երկրի բնակչության ծերացման պատճառով։ Ինչպես տեղեկացրել է Agence France-Presse-ը, ոլորտի մասնագետների թիվը կրճատվել է ավելի քան հինգ անգամ 1960-ականներից սկսած, տեղեկացնում է ՏԱՍՍ-ը։
Այս տեխնոլոգիան 1893-ին հայտնաբերել է կենտրոնական Ճապոնիայի բնակիչ Կոկիտի Միկիմոտոն, որն սկսել է արհեստականորեն ոստրեների մեջ տեղադրել փոքրիկ ավազահատիկներ, որոնք հետո սադափապատվել են։ Նման գործողությունը հանգեցնում էր կակղամորթների կեսից ավելիի ոչնչանալուն, բայց դրանց մի մասը լիարժեք մարգարտի էր վերածվում, որը չէր տարբերվում բնականներից։ Միկիմոտոյի մեթոդը արագ տարածվեց ամբողջ Ճապոնիայում, այնուհետեւ՝ եվրոպական ոսկերիչների շրջանում։
«Մենք վերահսկում ենք մարգարտի աճեցման բոլոր փուլերը եւ անընդհատ խնամում մեր ոստրեները»,- պատմում է Ռուրիկո Սակագուտին, որն օգնում է իր ծեր ծնողներին ստեղծել թանկարժեք ապրանքը։ Բայց նրա հասակակիցներից շատերը որոշել են հեռանալ Ճապոնիայի մերձափնյա շրջաններից՝ ավելի լավ վաստակ որոնելով։ Մնացած վարպետները շարունակում են ծերանալ, եւ իրենց գիտելիքները փոխանցելու համար պարզապես մարդ չի մնացել։ Ի վերջո, աշխատող ձեռքերի վերացումը անդրադարձել է արտադրության ծավալների վրա։ Վերջին տանսամյակներին Ճապոնիային հաջողվում է աճեցնել տարեկան ընդամենը 20 տոննա մարգարիտ, այն դեպքում, երբ 1980-ականներին այդ ցուցանիշը հասել էր 77 տոննայի։
Թեեւ Չինաստանի, Ավստրալիայի եւ Ֆիլիպինների մասնագետները Տոկիոյին արժանի մրցակցություն են կազմում, բայց ճապոնացի վարպետները դեռեւս պահպանում են մարգարտի աճեցման համաշխարհային շուկայի 30 տոկոսը՝ շնորհիվ իրենց արտադրանքի բարձր որակի։ Ուստի, նրանց գլխավոր խնդիրը արժանավոր հետնորդներ գտնելն ու նրանց դաստիարակելն է, որից կախված կլինի իրենց մասնագիտության ճակատագիրը։