Եթե անվտանգության կանոնների համար է արվում, ապա «քարսիթը» պետք է պարտադիր լինի բոլոր տեսակի տրանսպորտային միջոցների համար․ Դ․ Պեդանյան

«Վարորդի ընկեր» ՀԿ-ի համահիմնադիր Դավիթ Պեդանյանի կարծիքով՝ Ճանապարհային երթևեկության անվտանգության վերաբերյալ Հայաստանի արդարադատության նախարարության նախագծի հետ կախված հանրության դիրքորոշումը հակասական է, քանի որ նախագծին մանրամասը ծանոթ չեն։

Այսօր լրագրողների հետ զրույցում անդրադառնալով նախագծի՝ մինչև 12 տարեկան երեխաներին ավտոմեքենայով տեղափոխելիս մանկական պահող համակարգերի («քարսիթ») միջոցով օգտագործումը պարտադիր լինելու դրույթին՝ նա նկատեց, որ մինչև 7 տարեկան երեխաների համար հատուկ անվտանգության միջոցներով երթևեկելը պարտադիր է, իսկ 7-12 երեխաների դեպքում այլ կարգավորում է գործում։

«7-12 երեխաների երթևեկության անվտանգության կանոններն արդեն կախված են երեխային հասակից ու քաշից։ «Քարսիթը» պարտադիր է, եթե երեխային նստեցնում են մեքենայի դիմացի նստատեղին։ Շեշտը դրված է ոչ թե տարիքի, այլ երեխայի քաշի ու հասակի վրա»,- ասաց նա։

Ինչ վերաբերում է վարորդների վրա հավելյալ ֆինանսական ծանրաբեռնվածությանը, Պեդանյանը նշեց, թե շատ լավ կլիներ, եթե պետությունն ինչ-որ առումով սուբիսդավորեր դա։ Ըստ նրա՝ օրենքի ընդունմանը զուգահեռ կարելի է «քարիսթի» գումարը հաշվարկել մաքսատուրքերի մեջ։

«Այո՛, կարող են ասել, որ մեքենա գնողը կարող է նաև մի «քարսիթ» գնել, սակայն մենք գիտենք, որ շատ անգամ մեքենան գնում են վարկով՝ զուտ սոցիալական խնդիր լուծելու համար»,- ընդգծեց «Վարորդի ընկեր» ՀԿ-ի համահիմնադիրը։

Դավիթ Պեդանյանը գտնում է, որ այս օրենքը վերահսկողության խնդրի է բախվելու, քանի որ հակադրվում է ճանապարհատրանսպորտային այլ օրենքների։ Միևնույն ժամանակ նա համոզված է, որ օրենքը փոփոխությունների կենթարկվի։ Նա շեշտեց, որ իրենց ՀԿ-ն միշտ հորդորել է չընդունել այնպիսի օրենքներ, որոնց կիրարկումը վերահսկելի չէ։

«Հայաստանում թույլատրվում է մեքենաների հետևի ապակու դռների մգեցվածությունը, հետևաբար, հնարավոր չէ, որ ճանապարհային ոստիկանը տեսնի, թե հետևի նստատեղում ինչ է կատարվում՝ արդյոք երեխան «քարսիթո՞վ »է, թե ոչ։ Խնդիրը նաև այն է, որ մեզ փոքր ժամանակից ասում են՝ երեխային մեքենայի մեջ գրկում պահեն, այդ թվում նաև երթուղային տրանսպորտներում։ Այսինքն՝ մարդիկ չգիտեն, որ իրենց երեխայի համար ավելի անվտանգ է, որ նրան տեղափոխեն անվտանգության հատուկ միջոցներով։ Մարդիկ ոչ թե օրենքին սկզբունքորեն հակառակվում են, այլ սխալ գիտեն անվտանգության կանոնները»,- շարունակեց Դավիթ Պեդանյանը։

Պեդանյանի խոսքով՝ զարգացած երկրներում շեշտը դրվում է ոչ թե օրենքը խստացնելու վրա, այլ մարդկանց ճիշտ ուղղություն են ցույց տալիս, կրթում են։ Նրա դիտարկմամբ՝ կրթելն ավելի արդյունավետ միջոց է, քանի որ արտերկրում, նույնիսկ երբ երեխա չունես, մեքենայի հետ գոնե մեկ «քարսիթ» ես գնում։

Պատասխանելով հարցին, թե ինչ խնդիրների առաջ են կանգնելու տաքսի ծառայություն մատուցողներն ու հասարակական տրանսպորտը, Դավիթ Պեդանյանը, շեշտեց, որ երբ խոսում են անվտանգության մասին, ապա պետք է ապահովեն նաև այս ոլորտներում։

«Օրենքի նախագիծը լիարժեք չէ ու թերացումներ կան։ Ընդհանրապես մեր հասարակական տրանսպորտը վտանգավոր է մարդկանց համար՝ անկախ տարիքից։ Սակայն պետք է հիշել, որ լիցենզավորում տալուց չկա պահանջ, որ անպայման պետք է «քարսիթ» ունենալ, չկա պահանջ հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց սպասարկելու համար։ Այսօր շատ քիչ տաքսի ծառայություններ կան, որ կարող ես պատվիրել ու պահանջել «քարսիթ», չկան հաշմանդամություն ունեցող անձանց սպասարկողներ։ Եթե անվտանգության կանոնների համար են ասում, ապա դա պետք է արվի բոլոր տեսակի տրանսպորտային միջոցների համար»,- ընդգծեց Դավիթ Պեդանյանը։

«Վարորդի ընկեր» ՀԿ-ի համահիմնադիրը հավելեց, որ լուծված չէ բազմազավակ ընտանիքների հետ կապված հարցը, այսինքն՝ ինչ պետք է անի ծնողը, որը 3-4 երեխա ունի։