Չթուլացող ձեռքեր կամ պահել ծանրաձողն ամեն գնով. Երանիկի հաճելի բացառությունը՝ ‹‹տղայական›› միջավայրում
Սևան քաղաքի Նորիկ Դագարյանի անվան մարզադպրոցում ենք։ Ծանրամարտի սրահում իրար լսելը գրեթե անհնար է։ Մարզիկների ձայները խառնվում են ընկնող ու բարձրացող ծանրաձողերի ձայնին, իսկ ամենից բարձրն էլ լսվում են մարզչի հրահանգները։
Աղջիկները այս դահլիճում գրեթե չեն աղմկում․ չեն զբաղվում ծանրամարտով։
Տասնյակից ավել մարզիկների միջով անցնում է Երանուհին՝ Երանիկը՝ հաճելի բացառությունը այդ ‹‹տղայական›› միջավայրում։ Զգեստափոխվելը արագ է տևում։
Արդեն պատրաստ է. կարող է մոտենալ իր գլխավոր տարերքին՝ ծանրաձողին։
2010թվ-ից մինչ օրս Երանիկը մարզադպրոցի յուրօրինակ ‹‹այցեքարտներից›› է դարձել։ Հիմա էլ ուսումը շարունակում է Ֆիզիկական կուլտուրայի հայկական պետական ինստիտուտում։
Իր ու իր սիրելի սպորտաձևի մասին խոսելիս մտովի հետ է վերադարձնում ժամանակը․ ‹‹Առաջին անգամ եկել եմ ու հանդիպել եմ մարզչիս։ Նա է ինձ խորհուրդ տվել զբաղվել ծանրամարտ մարզաձևով։ Առաջին օրը շատ վախեցած էի։ Բայց մարզիչս ինձ մեծ հույսեր տվեց։ Ասաց՝ կարող ես և պետք է պայքարես։ Մեծ ջանքեր գործադրեցինք ու հասանք արդյունքի››։
Ծանրորդուհին գլխավոր մոտիվացիաներից մեկը կենսաձևի փոփոխությունն է համարում, որը ստացվեց սպորտով լրջորեն զբաղվելու արդյունքում․ ‹‹Ինձ հորդորում էին, որ այս ճանապարհը ընտրելու դեպքում իմ կյանքում շատ բան կփոխվի, կլինեմ հաջողակ ու ճանաչված։ Ու այդպես սկսեցի պարապել››։
Զբոսնում ենք մարզադպրոցով, ծանրամարտի դահլիճի ձայներին փոխարինում է մեկ այլ ձայն․ Երանուհու ձեռքում տասնյակից ավելի մեդալներն են․ ոսկեգույնը գերակշռում է։
Սկզբում գրավում էր երկրորդ տեղը։ Բայց արդեն 2010թվ-ից մինչ օրս առաջին մրցանակով է վերադառնում։
Առանձնացնում է առաջին ոսկե մեդալը․ ‹‹Առաջին հաղթանակը իմ կյանքում շատ բան փոխեց։ Ես տեսա՝ ինչպիսի ոգևորությամբ են ինձ դիմավորում, քայլելիս ինչպես էին նայում, անգամ բարև տալը փոխվեց››։
Առաջին մրցույթներին էլ անհանգստանալով է մասնակցել․‹‹ Մեծ վախով էի գնում, մտածում էի՝ չեմ հաղթելու։ Վախը հաղթահարելով սկսեցի մասնակցել պատանիների, երիտասարդների և մեծահասակների առաջնություններին››։
2016-ից մասնակցել է մեծահասակների առաջնությանը։ 2 տարի անընդմեջ առաջին տեղն է գրավել՝ 48 կգ քաշային կարգում։
Ամենահաճելի զգացողության՝ հաղթանակի մասին արել է սեփական եզրահանգումները՝ ելնելով փորձից ու առանձնացելով գլխավոր ձեռքբերումը․‹‹ Հաղթանակներից հետո ոգևորությունը էլ ավելի մեծանում։ 2016թվ-ին Վանաձորում տեղի ունեցավ ՀՀ-ի մեծահասակների առաջնությունը։ Ստացա սպորտի վարպետի կոչում։ Տարիներ շարունակ աշխատել էի հենց դրա համար››։
Շարունակում ենք զբոսնել։ Երանիկի ամենասիրելի անկյունում ենք։ Մարզադպրոցի ամենաերևացող տեղում իր ընկերն են՝ բոլորի պարանոցները գերծանրաբեռնված են մեդալներով։
Երանիկ ծանրորդուհին չի տարբերվում Երանիկ աղջկանից։
Զարդեր չի կրում․չի սիրում ու չի ուզում։ Կարծում է՝ իր կառուցվածքը ու պահելաձևն էլ համապատասխան չեն։ Մի անգամ է միայն փորձել մազերը երկարացնել, բայց ինքն ու մազերի երկարությունը անհաշտ էին․ կտրել է ․‹‹Բարձրակրունկ կոշիկներ, հոնքերը հանել էլ չեմ սիրում։ Իմ մեջ ամեն ինչ տղայական է , անգամ փոքր ժամանակ էր այդպես։ Ինձ համար այդ ամենը անսովոր է։ Իսկ ուրիշներին տեսնելիս շատ եմ հավանում։ Բայց ինձ չի սազի››։
Սպորտում գրանցած հաջողությունները հաճախ ուղեկցվել են դժվարություններով․‹‹Աղջիկների համար շատ դժվար է այդքան տղաների մեջ լինելը։ Ամեն մեկը մի բան է խոսում։ Պետք է հաղթահարես այդ ամենը, որ հասնես նպատակներիդ։ Ավելի շուտ մարդիկ կան, որ հուսահատվում ու հիասթափվում են›› ։
Աղջիկների կողմից էլ արձագանքը միանշանակ չէ, հարցնում են՝ ինչու է նման ծանրությունը վերցնում․‹‹ Իսկ տղաների հետ շփվել եմ , այդքան նրանց հետ պարապելու արդյունքում։ Տղաների մեջ կան այնպիսի գծեր, որ ինձ ավելի են հույս տալիս առաջ գնալ››։
Ուզում է շարունակել ուսումը ու մեկնել աշխարհի առաջնություններին: Բոլորը մտքերը պտտվում են սպորտի և սպորտային հաջողությունների շուրջ:
Զբոսանքն ավարտվում է։ Մարզադպրոցի ամենահարազատ սենյակում սպասում են մարզիչը , ընկերները ու ծանրաձողը՝պատրաստ ենթարկվելու աղջկա ձեռքերին։
Վերջին խորհուրդն է տալիս նրանց, ովքեր ընտրել են սպորտային այդ բարդ ուղին ու շտապում․‹‹ Չպետք է հուսահատվել, ամեն ինչն էլ դժվարությամբ է տրվում։ Ես աղջիկ եմ ու հաջողության համար պայքարում եմ ամեն օր››:
Հեղինակ՝ Մարիամ Մկրտչյան