Հայ երեխաների դաստիարակության մեթոդները. Հայացք Ռուսաստանից
Անկասկած, հայերի ամենաառանձնահատուկ տարբերակիչ գիծը նրանց վերաբերմունքն է երեխաների նկատմամբ: Սովորաբար այդ գիծը գրեթե տեսանելի չէ այլ ազգերի ներկայացուցիչների համար: Ավելին, գրեթե ցանկացած հայ երբևէ բախվում է այն բացատրելու, մեկնաբանելու խնդրին, քանի որ այդ գիծն աներևակայելիորեն բարդ է տեղավորվում այլ մշակույթների կոնտեքստի մեջ:
Դժվար է համաշխարհային գրականությունից համարժեք օրինակներ բերել, բարդ է բառեր գտնել հայերի համար ամենակարևոր ու նվիրական զգացմունքները փոխանցելու համար: Հայը կարող է իր տարբեր հետաքրքրությունների` ֆուտբոլի, ձկնորսության, գեղանկարչության, արձագանքը գտնել այլ ազգերի զրուցակիցների մոտ, նրան կհասկանան, կաջակցեն, սակայն հայի համար կարևորագույն թեման` երեխաների նկատմամբ հետաքրքրությունը, պատշաճ արձագանք օտարազգիների մոտ չի գտնում:
Ինչ-որ մեկին հայերի` երեխաների նկատմամբ ունեցած սիրո, և այլազգիների նույն զգացմունքի միջև տարբերությունը բացատրելը զուր զբաղմունք է:
Այդ սերը հայերի համար բացարձակ արժեք է: Երեխաները հայի համար կյանքի ու ապրելու նպատակ և մոտիվացիայի շատ հարուստ աղբյուր են:
Նախ այն արտահայտված է բնավորության անձնական գծի տեսքով: Դա գիտակցված մտահոգություն է, ազգային ինքնագիտակցության մաս ու կյանքի բովանդակություն:
Երկրորդ, այդ սերը բացարձակապես նույնն է տարբեր երկրներում ապրող հայերի համար, ցանկացած համայնքում, կախված չէ սեռից, տարիքից, երեխաներին իմն ու քոնը բաժանելուց, մեծ ու փոքր տարբերակելուց: Հայ դեռահասի համար, օրինակ, հասկանալի չէ օտարազգի իր հասակակիցների վերամբարձ ու մեծամիտ վերաբերմունքն իրենցից փոքր երեխաների հանդեպ: Այդ նույն դեռահասը, ինչպես բոլորը, անսահման պաշտում է երեխաներին: Ճիշտ նույն կերպ էլ տղամարդիկ երեխաներով տարված են կանանցից ոչ պակաս և ի վիճակի չեն հասկանալ, թե ինչու են այլ ազգեր երեխաների նկատմամբ սերը գրեթե համարում կանացի բնավորության գիծ:
Ավելի մասնրամասն՝ այստեղ: