Մարդիկ մարմնի ո՞ր մասով են մտածում, երբ կոչ են անում բանակ չգնալ. իսկ ո՞վ պետք է սահմանը պահի

Ճիշտն ասած չգիտեմ, թե մարդիկ մարմնի ո՞ր մասով են մտածում, երբ կոչ են անում բանակ չգնալ: Իսկ ո՞վ պետք է սահմանը պահի: Բերվող պատճառաբանությունների մի մասի գոյության հետ համաձայն եմ, մի մասի հետ՝ ոչ, սակայն դա կարևոր չէ:

Գոյություն չունի մի պատճառ, որով արդարացված կլինի հայ ժողովրդի կոտորվելը: Եթե այդ մարդիկ կարող են թշնամուն համոզել, որ չհարձակվի քանի որ բանակում կան չլուծված հարցեր, կան բանակից փախած հարուստ ու «սովորական» պապաների տղաներ, որ կան տարկետման օրենքին դեմ մարդիկ, ես էլ կողմ կլինեմ բանակ չգնալուն:

Հակառակ դեպքում բանականության սահմաններում չի տեղավորվում նման «բոյկոտը»: Դեռ հասկանում ես մարդկանց, ովքեր Հայաստանում չեն ապրում. նրանք ֆիզիկական ոչնչացման խնդիր չունեն ու գոնե չմեռնելու բնազդը նրանց չի ստիպում մտածել: Բա մյուսնե՞րը: Երևի մտածում են թշնամին Երևան չի հասնի ու նրանք ապահով են, քանի որ չեն ապրում Արցախում, Տավուշում կամ այլ սահմանամերձ բնակավայրերում: Կամ չեն մտածում:

Կան մարդիկ, որոնք շփոթում են, թե բանակում զինվորը ում կամ ինչին է ծառայում, ում կամ ինչն է պաշտպանում: Ես ծառայել եմ 2009 թվականի մայիսից, այսինքն՝ 2008 թվականի մարտի 1-ի դեպքերից ամիսներ անց: Դժվար չէ պատկերացնելը, թե երիտասարդի համար, ով համաժողովրդական շարժման օրերին նոր վիրահատված վիճակում հրապարակներից տուն չէր գալիս, հոգեբանորեն որքան բարդ էր գնալ ծառայության այդ դեպքերից հետո:

Անհնար կլիներ ծառայության գնալ, եթե որոշ հարցերի պատասխանների ինձ մոտ սխալ լինեին: Ես գիտեի ում եմ ծառայում և ինչն եմ պաշտպանում: Ես ծառայում էի հայրեինքիս, պաշտպանում է իմ տունը ու խաղաղ ժողովրդին: Ես չէի ծառայում Սերժ Սարգսյանին կամ Սեյրան Օհանյանին: Այսօր էլ նույն կերպ չէի ծառայելու նույն Սերժ Սարգսյանին կամ Վիգեն Սարգսյանին: Ես կյանքում պատրաստ եմ ծառայել միայն ծնողներիս ու հայրենիքիս:

Դավիթ Գևորգյան. Ֆեյսբուք