Անունը դնում են գիտության զարգացման համար պայքար, բայց ո՛չ գիտության բյուջեն է իրենց «քորում», ո՛չ հնարավոր լուծումներ են առաջարկում

Նենց հաճույքով ու նախանձով եմ նայում կադրերը, որտեղ Իսրայելի զինվորներն անխղճորեն ծեծում են ուղղափառ հրեաներին, ովքեր, ի թիվս այլ բաների, նաև բողոքում են պարտադիր զորակոչից: Նախանձում եմ իրենց ներքաղաքական դիալեկտիկայի մակարդակին, որը թույլ չի տալիս մի ոչխարի հելնել, ասել՝ բա հրեան հրեայի վրա ձեռք կբարձրացնի՞, կամ նրանք մեր սուրբ սինագոգի ծառաներն են: Հաճույք եմ ստանում զուտ, որովհետև սադիստ եմ: Սակայն մեկ այլ հաճույքի աղբյուր կա էդ ամենի մեջ, երբ սկսում ես խորանալ երկու ճամբարների խորը փիլիսոփայական պայքարի մեջ, ահագին ինքնակրթվում ես:

Հստակ երկու մտքի դպրոց կա՝ սիոնիստների ու հուդայիստների միջև: Աջի ու ձախի դասագրքային պայքարի օրինակ է: Մեկը ասում ա՝ պիտի լինի պետություն, բանակ, ընդ որում՝ հենց ազգ-բանակ: Մյուսն ասում է՝ չպիտի լինի պետություն, պետությունը, սահմանը, ազգությունը սին են: Ու Մովսեսից մինչև Գերցլ հսկայական փիլիսոփայական աշխատանք է տարվել: Երկու ճամբարներն էլ իդեալիստ են ու հազարամյակներ շարունակ ազնվորեն պայքարում ու զոհվում են իրենց գաղափարների համար: Ու էդ պայքարի մեջ անընդհատ ծնվում է սինթեզը:

Մեզ մոտ մի քանի տասնյակ երիտասարդ, չուզենալով ծառայել բանակում, երթ են անում: Էդ երթն էլ մի երեք անգամ յա անեն, յա չանեն: Անունը դնում ա գիտության զարգացման համար պայքար, բայց ո՛չ գիտության բյուջեն ա իրան քորում, ո՛չ հնարավոր լուծումներ ա առաջարկում: Զուտ ասում ա՝ չեմ ծառայելու: Բայց վերջում ծառայելու ա ու մոռանա գիտության մասին: Դե, որովհետև արդեն ծառայել, պրծել ա, էլ ինչ *եռին գիտություն, էհ...

Արթուր Դանիելյան.ֆեյսբուք: