Իսկապես երջանկությունը պահերի, ակնթարթների մեջ է
Տարիների հետո հասկանում ես, որ իսկապես երջանկությունը պահերի, ակնթարթների մեջ է: Հետո մինչև կյանքիդ վերջ անընդհատ համոզվում ես դրանում: Իսկ ինքը՝ կյանքը, ի վերջո մի վզնոց է այդ երջանիկ ու նաև սև պահերի: Չեն լինում երջանիկ կամ դժբախտ ապրած կյանքեր, մարդիկ … բոլոր կյանքերն էլ իրարից տարբեր են լոկ այնքանով, որքանով տարվա ամիսներն են իրարից տարբեր օրերի քանակով. մեկով ավել, մեկով պակաս, հազվադեպ էլ՝ մի երկուսով:
Լույս աշխարհ ենք գալիս, դաստիարակվում ու ձևավորվում ենք տանը, փողոցում, գրքերի ու տարբեր մարդկանց հետ: Ու հենց սկզբից անդադար ընտրությունների մեջ ենք լինում:
Ամենակարևորը՝ ժամանակի հետ ընտրում ենք կարևորությունները ու հենց դրանցից էլ պահերի մեջ երջանիկ ենք լինում. Մեկը՝ իր հարազատների առողջությամբ ու լավ օրով, մյուսը՝ իր ընտանիքով, մեկ ուրիշը՝ լավ աշխատանքով ու շատ փողով, մեկ ուրիշը՝ հագի շորերով ու մեքենայով, իսկ մեկն էլ՝ մարդ լինելով, տալով ու ստանալուն չսպասելով: Վատը երջանկությունդ չգտնելն է, պահերը բաց ես թողնում:
Եթե կյանքում բարձրաձայն կամ մտքումդ՝ ինքդ քեզ ասել ես, որ երջանիկ ես, եթե հասկացել ես, թե ինչպես են երջանկությունից արտասվում, եթե կարող ես նստել ու հիշել կյանքիցդ երջանիկ պահեր, ուրեմն ապրել ես, ուրեմն ապրում ես:
Դավիթ Գևորգյան. Ֆեյսբուք