Ո՞նց անենք, որ հասկանանք՝ աշխարհը մեր պորտի շուրջ չի պտտվում
Ես խորապես ցավում եմ, որ Լևոն Հայրապետյանը վաղաժամ մահացավ: Ես էլ եմ կարծում, որ Արցախն ու Հայաստանը մեծ կորուստ ունեցան: Բայց, միաժամանակ, նյարդայնանում եմ, երբ կարդում կամ լսում եմ, թե` Կրեմլը սպանեց մեր ազգային նվիրյալին: Ժողովուրդ ջան, ցավներդ տանեմ, Կրեմլը սպանեց (ես գործի մանրամասներին ծանոթ չեմ, Հայրապետյանն էլ ինձ որպես փաստաբան չի վարձել, դրա համար ձեր ասած տերմինն եմ օգտագործում) ոչ թե հայ ազգի նվիրյալ, այլ ՌԴ քաղաքացի Լևոն Հայրապետյանին:
Հենց ապացուցեք, որ Հայրապետյանի` բանտում հայտնվելու պատճառը, իրականացված բարեգործական ծրագրերն էին, ՌԴ դեսպանատան կողմ առաջին նեխած ձու շպրտողը ես կլինեմ: Լավ, բայց ոնց անենք, որ հասկանանք, որ աշխարհը մեր պորտի շուրջ չի պտտվում ու այն, ինչը մեր համար հպարտանալիք է, մյուսների համար կարող է ճիշտ հակառակ էմոցիա արթնացնի:
Դե, հիմա գնացեք ու, ասենք, Օռլիի օդանավակայանի զոհերի հարազատներին ասեք` Մոնթեն մեր ազգային հերոն է: Չէ, չեք կարող: Էդ մարդկանց համար Մոնթեն նախևառաջ ահաբեկիչ է ու դրա համար դատապարտվել է օրենքով: Նույնն էլ Հայրապետյանի դեպքում կարող է լինի: Մենակ այն հանգամանքը, որ ինքը Արցախի համար խելքից դուրս բան է արել, դեռ չի նշանակում, թե Ռուսաստան պետությունը իր հետ պիտի վարվեր ոչ էնպես, ինչպես իր մյուս քաղաքացիների, որոնք, մեր մեջ ասած, ռուսական բանտերում հազարներով են մահանում, բայց մենք այդ մասին չգիտենք, որովհետև մնացածը «մերը» չեն: Ռուսաստանն այն է, ինչ կա ու, ցավոք, մենք այդ երկիրը փոխելու ոչ մի հնարավորություն չունենք:
Ողորմի անցավորաց:
Լևոն Սարդարյան. Ֆեյսբուք