Սա անկախության համար հետաձգված պատերազմն է. հաղթելու է ոչ թե ուժեղագույնը, այլ նա, ով պատրաստ է ամեն ինչ կորցնել

Մի քանի ամիս առաջ ռուսական գիտական հոդված էի կարդում, որը վերլուծում էր արբանյակային տեխնոլոգիաները: Կարողությունների ահռելի պրոգրեսն արձանագրելով՝ հեղինակը նշում էր, որ ներկա պահին ՌԴ հատուկ ծառայությունները ունեն բարձր որակի արբանյակային պատկեր ամբողջ մոլորակից՝ յուրաքանչյուր օր, օրը 23 ժամ 43 րոպե:

Այսինքն նրանք ձայնագրում են ամեն մի շարժում, ամեն տեղ, բայց այդ «ամեն տեղում» յուրաքանչյուր օրվա մեջ կա 17 րոպե, որի ընթացքում արբանյակային պատկերը հասանելի չէ: Կոպիտ ասած, եթե մարդ ուզենա հատուկ ծառայություններից աննկատ մի բան անի, պիտի իմանա այդ ո՞ր 17 րոպեն է, որ արբանյակը տվյալ տարածքում չի ֆիքսելու ու հենց 17 րոպեում անի իր անելիքը:

Տարօրինակ է չէ՞, որ Խոսրովի հրդեհի արհեստածին լինելու մասին Հայաստանին ապացույց է տրամադրել ԱՄՆ-ն, ոչ թե ՀՀ ռազմավարական դաշնակիցը: Եքյա ինքնաթիռ տրամադրեց, իսկ մի քանի ժամանոց վիդեո չտրամադրեց: Ինքնաթիռի աշխատանքը ահագին լուսաբանվեց, ահագին լուսաբանվեց նաև ԱԻՆ նախարարի «շատ վատ » լինելը:

Օրեր շարունակ բոլոր ԶԼՄ-ները ունեին երկու հիմնական ուղերձ՝ Հայաստանի կառավարության ուժային բլոկը անճար է, ու առանց ռուսական ինքնաթիռի մենք կկործանվեինք: Փաստորեն կարող ենք արձանագրել, որ վարչապետի առնվազն մեկ հանձնարարական բավականին արդյունավետ կատարվել է, բարեբախտաբար նա հերթական անգամ չհաշվարկեց հնարավոր հետևանքները: Ամերիկացիք չտային, չինացիք կտային, չինացիք էլ չտային, գերմանացիք կտային...

2016 թվականի ապրիլի երկուսին Հայաստանի տարածքում սկսվեց հիբրիդային պատերազմ, արդեն մեկ ու կես տարի է այն խժռում է այն չնչին ռեսուրսները, որոնք պետությունը հասցրել էր կուտակել վերջին 25 տարում: Սա քաղաքական պայքար չէ, սա պատերազմ է: Եթե քաղաքական հակառակորդներին պարտությունից հետո վատագույն դեպքում մոռացության են մատնում, պատերազմում շատ ավելի դաժան հետևանքներ են լինում:

Բոլորս պիտի մեր համար հստակ ընկալենք երկու ճամբարները, կատարենք ընտրություն և անցնենք գործի՝ a la guerre comme a la guerre սկզբունքով: Խիղճը պետք է մոռանալ, թաղել մի խորը անկյունում ու պատրաստ լինել բոլոր զրկանքների գնալ: Սա անկախության համար այն հետաձգված պատերազմն է, որի դուխը չունեցավ առաջին նախագահը: Ու հաղթելու է, ոչ թե ուժեղագույնը, այլ նա, ով պատրաստ է ամեն ինչ կորցնել:

Հ.Գ. Երրորդ օրն է, դեռ մեկ ԶԼՄ չկա որ անդրադառնա նախարարի հայտարարությանը:

Արթուր Դանիելյան. Ֆեյսբուք