Կիսատառաճանաչ լինելով՝ լեզուն սիրելու մասին խոսելը աբսուրդ է
Ինձ համար հայոց լեզվի այս «պատերազմի» հարցում էականը հեղինակի մտքի ճիշտ կամ սխալ լինելը չէ: Լեզվաբան չեմ ու իմ կարծիքով լավագույնը լեզվաբանները, լեզվի մասնագետները կարող են այս հարցում ճիշտ գնահատական տալ: Ամենահետաքրքիրը տարբեր խմբերի վերաբերմունքն էր:
Պարզվեց, որ բավականին մեծ տոկոս կազմող գրեթե կատարյալ անգրագետներ չափազանց շատ են սիրում հայոց լեզուն: Ճիշտ է նրանք իրենց ապրած 20,30, 40 տարիների ընթացքում դեռ չեն կարողացել իրար ետևից 20, 30, 40 հայերեն բառ գրել առանց ծիծաղելի տառասխալների, բայց հայոց լեզուն շատ են սիրում: Դե միայն խոսքով. դատարկ սիրելը ամենահեշտ գործն է: Այդ տեսակի պակասը չկա: Ու հենց այդ տեսակի շնորհիվ է ամեն բնագավառում գրեթե նույն վիճակը: Տարիներ շարունակ հենց նրանք են այս իշխանական ռեժիմների վերարտադրման հիմքն ու «հումքը»:
Լեզուն կարելի է, նույնիսկ պարտադիր է սիրել, բայց այն սովորել պարտադիր չէ: Նույն կերպ էլ մնացած հարցերում են: Հայրենիքը սիրում են նրանք իհարկե, բայց աղբը կարելի է փողոցում թափել, հարկերը չմուծել, բանակից փախչել ու իհարկե «պետքի համար»ձայն հավաքել կամ գոնե 5000-ով ձայնը (հայրենիքը) վաճառել: Կարելի է լինել հայրենասեր ու ապրել «ով էլ լինի՝ կուտի ... մի տեղ լինի՝ մենք էլ մտնենք, մի կտոր էլ մենք ուտենք» սկզբունքով:
Եթե նրանց կարծիքով հայրենիքը սիրում են միայն կենացով, երգով ու պարով, ապա լեզուն էլ կարելի է սիրել ու պաշտպանել անգրագետ լինելով: Չեմ ասում պետք է բոլորը կատարյալ հայերեն իմանան: Ինքս էլ կատարյալ չեմ տիրապետում հայերենին: Բայց կիսատառաճանաչ լինելով՝ լեզուն սիրելու մասին խոսելը աբսուրդ է:
Դավիթ Գևորգյան. Ֆեյսբուք