Հրանտ Դինքի սպանությունից անցել է 10 տարի (լուսանկարներ)

2007 թվականի հունվարի 19-ը ամեն հայի մտքում դաջվեց որպես կորստի օր: «1500000+1»: Այդ օրը սպանվեց նշանավոր պոլսահայ լրագրող, Թուրքիայում հայերեն և թուրքերեն լեզուներով տպագրվող միակ ամսաթերթի՝ «Ակոսի» գլխավոր խմբագիր Հրանտ Դինքը: Թուրքիայի երևելի մտավորականերից մեկը` Հրանտ Դինքը, մեկն էր Թուրքիայում ապրող հայ մտավորականներից, ով, չնայած նրան, որ իր ամբողջ կյանքի ընթացքում սպառնալիքներ էր ստանում Թուրքիայում գործող ազգայնական խմբավորումներից, միևնույն է, մնում էր հանգիստ։ Նա միշտ իր մտահոգություններն էր հայտնում թուրքերի և հայերի միջև լարված հարաբերությունների վերաբերյալ: Վերջինս հայտնի էր իր անվախ ելույթներով, քաղաքական խառը խնդիրները մեկնաբանող համարձակ հոդվածներով։

Հրանտ Դինքը հավատում էր, որ Հայկական սփյուռքը հնարավորություն կունենա ազատ ապրելու՝ չենթարկվելով ճնշումների, առաջնահերթ հաշվի առնելով ապրողների մեծամասնության կարծիքը։ Հասկանալով, որ կարեկցանքը չի փոխում Ցեղասպանության հարցը, Դինքը կոչ էր անում երկխոսության:

Անշուշտ, սա սպանություն էր, որը կատարվել էր ազգային հողի վրա: Մարդասպանը հեռանալուց գոչել էր «գյավու՛ր», ինչը ենթադրելու հիմք է տալիս, որ սպանությունը կատարվել էազգային հողի վրա: Զարմանալի էր նաև թուրք հասարակության արձագանքը. «Մենք բոլորս Հրանտ Դինք ենք»: Ցավակցա՞նք, թե՞ Թուրքիայի հերթական ստի ու ոճիրի տակ թաքնված աղվեսի քաղաքականություն:

Նա որքան անվախ, նույնքան էլ ինքնաքննադատ էր. «Իմ զբաղեցրած դիրքն այսպես է բնութագրվում՝ ես երկու ինքնության և երկու գիտակցության կրող եմ։ Առաջինը՝ թուրքաբնակ եմ, Թուրքիայի հանրապետության քաղաքացի…Երկրորդը՝ հայ եմ։ Բացի այն, որ Թուրքիայի հայ համայնքի մասինկն եմ, միևնույն ժամանակ էլ բարոյապես հանդիսանում եմ Հայաստանի և հայկական սփյուռքի մասնիկը, ցեղակիցն եմ այդ մարդկանց։Այս ամենով հանդերձ, եթե ոմանք գեթ մի պատճառ ունեն ձգտելու հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորմանը, ապա իմ պատճառները առնվազն երկու անգամ ավելի են։ Իմ որ ինքնությամբ ուզում եք' ինձ ուսումնասիրե՛ք. ոչ մի տարբերություն»։

Ինչևէ, փաստ է, որ սա կազմակերպված և ծրագրված սպանություն էր, որը նպատակ ուներ խորացնելու ազգային անհանդուրժողականությունը' Թուրքիայում: Բացի այդ, դա նպատակ ուներ խարխլելու երկրի հեղինակությունը: Պարզ, Թուրքիային բնորոշ դիվանագիտություն: Թուրքիայի, Հայաստանի, եվրոպական երկրների ու ԱՄՆ տարբեր բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, քաղաքական գործիչներ, մտավորականներ ու հասարակական կազմակերպություններ խստորեն դատապարտել են կատարված ոճրագործությունը:

Մինչև այսօր հայ հասարակությունը և' Հայաստանում, և' Սփյուռքում ցավում է նման կորստի համար: Ամեն հայ հույսով և հավատով սպասում է արդար դատաստանի...