Ուրիշ լավ ե՞ք, պարոն Ջեյմս

Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքը, ով Հայաստանում իր հանրահայտությամբ գերազանցում է գրականության ոլորտում այս տարի Նոբելյան մրցանակի արժանացած կրկին ամերիկացի Բոբ Դիլանին, հայտարարել է, թե ԼՂ հակամարտության կողմերը մեկ մյուսին չպետք է մեղադրեն: Դե, ենթադրենք, ադրբեջանցիները խախտում են հրադադարի ռեժիմը, մենք չպետք է մեղադրենք նրանց ու պետք է լուռ տեղներս նստենք:

Մյուս կողմից, ինչպես դեռ կնշեն որոշ հայ քաղաքագետներ, Ուորլիքի այս հայտարարությունը շառաչյուն ապտակ է Ադրբեջանին, քանի որ բոլորն էլ գիտեն, որ Ադրբեջանն է Հայաստանին մեղադրում և փաստորեն Ուորլիքը հենց Ադրբեջանին է հասցեագրում իր հայտարարությունը: Ինչևէ: Չմանրանանք՝ հայ քաղաքագետների՝ առանց այդ էլ մանր դաշտում: Զուգահեռաբար Ուորլիքի հայրենիքում՝ ԱՄՆ-ում նախագահական ընտրությունների քարոզարշավի ակտիվ շրջան է:

Այդ շրջանակներում նախագահ Օբաման այսօր հայտարարել է, որ Թրամփին ինքը լուրջ չի վերաբերվում, ըստ Օբամայի՝ Թրամփն անլուրջ մարդ է և ԱՄՆ-ը չպետք է սխալվի՝ թույլ տալով, որ երկիրը ներկայացնի նման անլուրջ մարդը: Հիշեցնեմ, որ ավելի վաղ, Կալիֆորնիայի նախկին նահանգապետ, հանրապետական Առնոլդ Շվարցենեգրը, որը հայտնի է՝ Տերմինատոր կեղծանունով (ԱՄՆ-ում է՞լ հանրապետականները կեղծանուն ունեն), ասել էր, որ չնայած ինքը հանրապետական է, ինչպես և Թրամփն է հանրապետական, բայց գալիք ընտրություններում ամերիկացիները պետք է մտածեն Ամերիկայի մասին:

Չմոռանանք նաև Թրամփ-Քլինթոն արյունոտ բանավեճերը, որտեղ ոչ Թրամփն է՝ հաշվի առնում, որ դիմացն ի վերջո կին է, տիկին Հիլարիին գոտկատեղից ներքև հարվածներ հասցնելով, ոչ էլ տիկին Հիլարին է հաշվի առնում, որ երեխաներ էլ են իրենց դիտում, քանի որ Թրամփին համարժեք պատասխանում է:

Մի խոսքով, եթե ես ամերիկացի լրագրող լինեին, ապա ամերիկյան ընտրությունների մասին մի հոդված կգրեի՝ հետևյալ վերնագրով՝ «Կողմերը պետք է միմյանց չմեղադրեն»: Ապա կավելացնեի, որ Ամերիկան՝ ամբողջ աշխարհի ոչ ժողովրդավարական երկրներում այնքան ժողովրդավարության դաս տվեց, որ փոխարենը նրանք ժողովրդավարական դառնային, ինքը՝ վարակվեց հակաժողովրդավարությամբ:

Կհիշեցնեի, որ ժողովրդավարությունը, ազատ ընտրությունները, քաղաքակիրթ բանավեճը ոչ թե միմյանց քլնգելն է, ինչով բառիս բուն իմաստով այս օրերին զբաղված են տիկին Հիլարին և պարոն Դոնալդը, այլեւ թեմատիկ բանավեճեր ունենալն է, որտեղ թեկնածուներից ոչ մեկը չի անցնում անձնականի սահմանը, կարևորելով և ընդգծելով, որ ինքը հարգում է յուրաքանչյուր մարդու՝ այդ թվում իր քաղաքական հակառակորդի անձնական կյանքի իրավունքն ու դրա սահմանները:

Անպայման կգրեի այդ հոդվածը, եթե ամերիկացի լրագրող լինեի, իսկ քանի որ ամերիկացի չեմ, պարզապես խորհուրդ կտամ պարոն Ջեյմս Ուորլիքին իր այս հայտարարություններով միջնորդել Քլիթոնի և Թրամփի միջեւ, Ռուսաստանի և իր հարազատ՝ ԱՄՆ-ի միջև, կոնկրետ՝ Սիրիայի հարցով, գուցե այդ կողմերը նրան լսեն և միմյանց չմեղադրե՞ն:

Իսկ մե՞նք, մենք պարզապես տեսնում ենք, որ Ռուսաստանն ու Ամերիկան իրար մեղադրում են, մենք էլ ինչ, փոքր պետություններ ենք, ինչ տեսնում ենք՝ սովորում ենք:

Ինչպես Ամերիկայում են նախագահի թեկնածուները տեսել, թե ինչպես են փոքր պետություններում անցնում քարոզարշավներն ու սովորել են:

Հա, պարոն Ուորլիք, իսկ միմյանց չմեղադրելը ինչպե՞ս պետք է լինի՝ փուլայի՞ն տարբերակով, այսինքն աստիճանաբա՞ր, կամաց-կամա՞ց, թե՞ փաթեթային տարբերակով, այսինքն՝ ամբողջը և միանգամից:

Հովիկ Աֆյան. Ֆեյսբուք