Պե՞տք է մեզ արդյոք այդ թանկ և «բարձրակարգ» օդանավակայանը աղքատ երկրում

Հայաստանի ավիացիոն քաղաքականությունը սարսափելի վիճակում է գտնվում։ Տարիներ առաջ հայտարաված այսպես կոչված բաց երկնքի քաղաքականությունը այսպես էլ չբացեց մեր երկինքը։ Նախ շատ բարձր հարկերը կամ միջազգային հեղիանակավոր ավիաուղիներին «քցելու» մոլուցքը պատճառ է դառնում ոչ միայն շառ բարձր ավիատոմսերի, այլ նաև շատ սահմանափակ ընտրության հնարավորություն է տալիս հայ ուղևորներին։

Երևանից չարտերային թռիչքներ հատկապես եվրոպական երկրներ գրեթե գոյություն չունեն, իսկ եթե մեկ-մեկ էլ լինում են, գինն այնքան բարձր է, որ քչերն են օգտվում դրանից։ Մյուս բոլոր տրանզիտային թռիչքները կամ ուկրաինական անորակ ավիաուղիներով են կամ բոլոր ճանապարհներն անցնում են Մոսկվայով։

Բայց ամենավատն այն է որ հարևան երկրում մի քանի տասնյակ եվրոյով մարդիկ կապ են ունենում արտաքին աշխարհի հետ, մինչդեռ հայ ուղևոը ստիպված է կամ չարչարող տրանզիտներով թռչել, կամ հասնել Թբիլիսի։ Այս քանի տարի է բարձրացվում է այս հարցը, թե որն է Վրաստանից և Երևանից ավիատոմսերի գների միջև այսքան մեծ տարբերությունը, մեզ պատասխանում են, որ Զվարթնոցը իբրև թե միջազգային բորձրորակ օդանավակայան է։ Չգիտեմ, այդ ինչպես են և ինչ չափորոշիչներից ելնելով են նման որակում տվել շատ սովորական մեր օդանավակայանին, բայց պետք է մեզ արդյոք այդ թանկ և «բարձրակարգ» օդանավակայանը աղքատ երկրում։

Արմինե Վարևանյան. ֆեյսբուք: