Երեք օր պահված 23 տարեկան որդու դիակից կախվել է մայրը, ճչում, բաց չի թողնում, որ սանիտարները տանեն իր որդուն. Գուրգեն Մահարու հուշերից
Երեք օր պահված 23 տարեկան որդու դիակից կախվել է մայրը, ճչում, բաց չի թողնում, որ սանիտարները տանեն իր որդուն: Քաշքշում են դիակի շորերից մի կողմից մայրը, մյուս կողմից՝ նրանք: Սանիտարներից մեկը ջղայնացած բռնում է դիակի ոտից և ձգում իրեն.....:
-Մի՛ տանեք,- ճչում է մայրը,- ես ինոր երկիր կը տանի, մեր սարերու ջուր կը խմցուցի, կը սաղցուցի.... մի՛ տանեք...:
Եկավ Հովհաննես Թումանյանը և շրջապատեց իրեն որբերոբ: Ես նրան գիտեի. այդ նա է, որ գրել է «Մի կաթիլ մեղրը», «Շունն ու կատուն»: Նա հագել էր սպիտակ շորեր և դրել կեպի: Կեռ քթով, սպիտակ ընչացքով, խաղաղ դեմքով նա կանգնեց, լուռ նայեց բոլորին, հետո նայեց հեռու և հեռացավ:
Հետագայում, երբ ես կարդացի նրա «Հոգեհանգիստը», ինձ թվաց, որ նա հենց այդ օրը՝ մեզնից հեռանալուց հետո, գրեց այն:
Արսեն Վարդանյան. ֆեյսբուք: