Գաբրիել Գարսիա Մարկես. «Երկնագույն շան աչքերը» (մտքեր)

Երկնագույն շան աչքերը… Այս խոսքերի օգնությամբ նա փնտրում էր ինձ իրական կյանքում, դրանք յուրօրինակ գաղտնաբառեր էին, որով պետք է ճանաչեինք իրար հազարների միջից։

- Վաղը մենք անպայման կճանաչենք իրար,- ասացի ես,- ես կփնտրեմ կնոջն, ով «երկնագույն շան աչքեր» է գրում պատերի վրա:

Նա տխուր ժպտաց ու ձեռքերը դրեց լամպի սառող կափարիչի վրա.
- Դու ցերեկը ոչինչ չես հիշում:

Նրա տխուր ուրվագիծն արդեն սկսել էր հալվել աղջամուղջի լույսի մեջ:
- Դու զարմանալի մարդ ես,- ասաց նա,- դու երազներդ երբեք չես հիշում:

Նա լուռ էր, իսկ ես շարունակում էի ճոճվել աթոռին։
-Ամեն առավոտ,- ասացի ես,- փորձում եմ հիշել այն արտահայտությունը, որով պետք է գտնեմ քեզ։

Երազում թվում է, թե անգիր եմ արել, բայց երբ արթնանում եմ ոչ մի բառ հիշել չեմ կարողանում։
-Բայց դու ինքդ ես չէ՞ հորինել դա։

-Հա, դրանք ծնվեցին քո մոխրագույն աչքերի պատճառով… Բայց ցերեկը, ես չեմ կարողանում անգամ դեմքդ հիշել։

Նա մի տեսակ հիասթափված սկսեց ճկել մատները.
-Եթե միայն, մենք իմանայինք գոնե իմ քաղաքի անունը…։ Դառը ժպիտ գծագրվեց բերանի անկյուններում։

-Թույլ տուր դիպչել քեզ,-ասացի նրան։ Նա հանկարծ հայացքը կտրուկ բարձրացրեց ու սևեռուն սկսեց նայել ինձ.
-Առաջ, դու ինձ երբեք այդպիսի բան չէիր ասում։

-Հիմա ասում եմ։
Նա կրկին կախեց հայացքն ու սիգարետ խնդրեց։
-Ինչու՞ ես երբեք չեմ կարողանում հիշել, թե որ քաղաքից եմ…
-Իսկ ես երբեք' մեր նվիրական բառերը։

Նա տխուր ժպտաց.
-Այս սենյակն իմ երազում էլ է այնպես, ինչպես որ քոնում։

Ահա այսպես արդեն քանի տարի է, մենք հանդիպում ենք ամեն անգամ։

Երբեմն, այն պահին, երբ հազիվ գտնում ենք իրար երազների լաբիրինթոսում անվերջ, ինչ-որ մեկն այնտեղ, դրսում մեր երազների, հատակին գդալ է գցում անզգույշ և արթնանում ենք։
Քիչ-քիչ համակերպվում ենք այն տխուր փաստի հետ, որ մեր այդքան թանկ միասնությունը կախված է ինչ-որ ախմախ բաներից։ Որ կարող է ինչ-որ մեկն անզգույշ լուսադեմին գդալ վայր գցի և վերջակետ դնի այդքան կարճ ու բաղձալի մեր հանդիպմանը։