«Քուչեն» մեր մեջ երբեք էլ չի կորել

Արդեն երկու-երեք օր է դիտում եմ Խորենացու փողոցից տեսանյութեր, կարդում եմ ՖԲ-յան գրառումներ, խոսում եմ սովորական ու «անսովոր» մարդկանց հետ:

Բացի անխուսափելի անտարբերներից, մի կոնկրետ ու ստատիկ միտում կա. տարիների կուտակված ատելությունը ջրի երես է դուրս եկել :Որ տարբերակ լինի, վստահ եմ, որոշները ուղղակի միմյանց կհոշոտեն: Ինչի՞ համար: Թեկուզ հենց նրա, որ իրենց դիրքորոշման հետ դիմացինը, ասենք, համակարծիք չէ: Ախր շատ «հանդուրժող» ենք ու «տոլերանտ»: Ու այսքան «տոլերանտ» լինելով էլ ամեն օր դեմոկրատիա ենք ուզում կերտել:

Առկա վիճակը հազար պաճառ ունի ու դրանցից մեկը հենց նա է, որ «քուչեն» մեր մեջ երբեք էլ չի կորել: «Ճիշտ լինելու» մարմաջը մեր ներքին ԵՍ-ի՝ ամենից կարևոր հենասյունն է: Օր-օրի ավելի է ջնջվում այն սահմանը, որից հետո մենք «քաղաքացիական» վիճակից, եթե այն առկա է առհասարակ, վերադառնում ենք մեր «հին ու բարի բնական» վիճակին: Երբ ամեն բան հասանելի է ոչնչացնելու համար: Երբ բոլորը բոլորի դեմ են: 

Մի տեսակ զզվելիության աստիճան տհաճ է ու շատ վտանգավոր ձևավորված իրավիճակը: «Չկայացվածության» ու «սողունության» դրսևորումներն այսօր կարող են հանգեցնել վատագույն սցենարների իրագործմանը, որոնք մեր մասով արդեն մի քանի անգամ փորաձկվել են: Ու սա ուղղակի ահազանգ չէ, սա կոնկրետ սպառնալքիի մասին դիտարկում է:

«Ատե՛ք» իրար, «ատե՛ք» խորը ու անհետադարձ, «ատե՛ք» ի խորոց սրտի, «ատե՛ք» ողջ հոգով ու սրտով...ու հետո, երբ մի վայրկայն գիտակցությունը ձեզ կայցելի, կհասկանաք, թե ինչ է կատարվել, սակայն հավաբանար կարող է արդեն շատ ուշ լինել....

Հ.Գ. Երկիրը լաբարատոր փարձարկումների պետք չի ենթարկել:

Ալեն Ղևոնդյան. ֆեյսբուք: