Ռամիլ Սաֆարովն էլ Գուրգեն Մարգարյանին տեսնելիս ժպտալով էր բարևում
Հայ ազգը սրտից թույլ ազգ է, ամեն ինչին փորձում է լավ կողմից նայել, ամեն մեկի արարքին փորձում է արդարացում գտնել, նույնիսկ եթե դիմացը իր հարյուր տարվա թշնամին է:
Ամեն ինչին ու ամենքին կարելի է արդարացնել ու արդարացում գտնել, բայց ոչ երբեք ազերի ու թուրք վիժվածքներին:
Շատ են հանդիպում մարդիկ, որ ազերիների մասին խոսելիս շեշտում են, որ ունեն ծանոթներ ու նրանք բոլորը նորմալ մարդիկ են, որ բարեհամբույր են, որ ցանկանում են ընկերություն անեն հայերի հետ և այլն:
Այդ բոլոր ազերիների հետ հնարավոր է ծանոթացած լինեք գործնական հարթության վրա, այսինքն նա քեզանից ինչ-որ շահ ունի և դա է պատճառը, որ հետդ բարեհամբույր է: Կամ ինչ-որ մի տեղ իրար հետ սովորում եք, փորձաշրջան եք անցնում և այլն, որտեղ նա շփման ու շրջապատի կարիք ունի և քանի որ կենցաղով մենք, նրանք ու վրացիներն են, որ իրար նման ենք և ստիպված շփումը ավելի շատ այդ ազգերի մեջ է ավելի ջերմ լինում:
Բայց այդ ամենը ոչ մի կերպ չի բնութագրում ազերին ժողովրդին, եթե պետք լինի հենց կողքիդ սենյակում քնող ազերին քեզ կսպանի՝ առանց աչքը թարթելու:
Վրաստանում ես էլ ունեմ թուրք ծանոթ, որը մեկ անգամ չէ որ ինձ օգնել է, բայց միևնույնն է նա մնում է թուրք, ինչ-որ խոսակցության ժամանակ կյանքում չեմ փորձի այդ մի թուրքի համար պաշտպանեմ թուրքերին ու նրանց համարեմ ինձ բարեկամ:
Ամեն անգամ լավ ազեր կամ թուրք բառերը լսելիս հիշում եմ Ռամիլ Սաֆարովին: Բուդապեշտում նա շատ ջերմ հարաբերությունների մեջ է եղել հայ երկու սպաների հետ՝ ջերմ ու ժպիտով բարևել է, անգամ սպանություն կատարելուց մի քանի ժամ առաջ միջանցքում հանդիպել են, իրար բարի գիշեր են մաղթել: Հետագայում արդեն բոլորս գիտենք, թե ինչ տեղի ունեցավ:
Մի խաբվեք ձեր շրջապատում եղած թշնամու ժպիտին ու մի փորձեք նրանց բարի մարդուկներ ներկայացնել: Երեկ Ադրբեջանում խոշոր հրդեհ է բռնկվել ու կգտնվեն մարդիկ, որոնք նորից կսկսեն՝ հասարակ Ադրբեջանի քաղաքացին ինձ թշնամի չէ, երգը երգեն:
Աշոտ Ասատրյան. Ֆեյսբուք