Մինչև վերջերս հայերի դժբախտությանը նայում էի, ինչպես կնայեմ կյանքում ցանկացած այլ ազգի դժբախտությանը. Սերգեյ Դովլաթով
Ես գիտեմ, ոմանց դա կթվա ահավոր խայտառակություն, սակայն ես երբեք չեմ ունեցել այն զգացողությունը, որ պատկանում եմ որևէ ազգության: Ես չեմ խոսում հայերեն: Մյուս կողմից էլ եբրայերեն նույնպես չեմ խոսում, հրեական միջավայրում ինձ յուրային չեմ զգում: Ու մինչև վերջերս հայերի դժբախտությանը նայում էի, ինչպես կնայեմ կյանքում ցանկացած այլ ազգի դժբախտությանը՝ հնդիկներինը, չինացիներինը… Բայց ահա վերջերս մի գրական կոնֆերանսում ծանոթացա Հրանտ Մաթևոսյանի հետ:
Նա բոլորովին նման չէ ինձ: Նա իսկական հայ է, խենթանում է այն բանից, ինչ կատարվում է իր հայրենիքում: Նա այնպես ամոթխած է, անկեղծ, բարի, բացարձակ հրեշտականման մարդ, որ մտերմանալով նրա հետ, ես կարծես սկսեցի դիտել նրա աչքերով: Երբ ես կարդացի հայկական դեպքերի մասին, պատկերացրեցի, թե հիմա ինչ է զգում Մաթևոսյանը: Ահա այսպես, նրա հանդեպ սիրո միջոցով ինձ մոտ ի հայտ եկան ինչ-որ հայկական զգացմունքներ…
ՍԵՐԳԵՅ ԴՈՎԼԱԹՈՎ
1990 թվական, «Օգոնյոկ» հանդես, թիվ 24
Հովիկ Չարխչյան. ֆեյսբուք: