Ցինիկաբար չպետք է մոտենալ Ցեղասպանության խորհրդանիշ դարձած անմոռուկին

Գաղափարն ինձ ի սկզբանե դուր է եկել և ես վաղուց կրում եմ անմոռուկը՝ որպես Հայոց ցեղասպանության խորհրդանիշ: Այդ նշանը, որը իմ կոստյումի վրա է, ոչ թե որպես նախշ է օգտագործվում, այլ որպես պրոպագանդա, երբ օտարերկրացին հարցնում է դա ինչ է, շատ հանգիստ զրույց է բացվում Հայոց ցեղասպանության ու այն արհիվիրքի մասին, որը վերապրել է հայ ազգը: Հիմա այդ ծաղիկը շատերի կողմից դարձել է շորի ամենասովորական ակսեսուար՝ «Բրոշկա»: Համացանցում հանդիպել եմ մայկաների, պայուսակների, թիթեռնիկների ու համոզված եմ՝ այսքանով չի սահմանափակվի մարդկանց երևակայությունը:

Ի սկզբանե մայկաները, որոնք խորհրդանշելու էին այդ արհավիրքը, ներկայացվել էին ու պետք չէր առանձին, սեփական մտքի թռիչով ինչ որ բաներ մոգոնել:Ի՞նչ է նշանակում թիթիզ պայուսակ սարքել սգո խորհրդանիշով, կամ տոնական թիթեռնիկ արտադրել՝ կոստյումների ու վերնաշապիկների հետ կրելու համար:

Տարբերանշանները կոստյումների վրա արդեն իսկ բավական են, որ մարդիկ տեսնեն ու հասկանան՝ ինչ է խորհրդանշում այդ նշանը, չհասկացողին էլ հանգիստ կարելի է բացատրել: Ցինիկաբար չի կարելի մոտենալ ամեն ինչին։ Ինքներս մեզ եթե չհարգենք, ուրիշից չենք կարող հարգանք պահանջել: Միմյանց հայհոյելով արդյունքը 0 է, իսկ եթե դուք ինքներդ բացատրեք ու բացատրությունները լսեք, այդ ժամանակ 0-ն տեղից կշարժվի դրական միտումով:

Այդ նշանները բացառապես պետք է կրեն այն մարդիկ, ովքեր ընդունում են խորհուրդը, այն մարդիկ ովքեր ներկայացուցչական այցերով լինում են արտերկրում, նրանք ովքեր շատ են այցելում արտերկիր։

Հ.Գ. Մեղավորներ մի փնտրեք: Այս ամենի համար մեղավոր ենք յուրաքանչյուրս:


Էդգար Խաչատրյան. ֆեյսբուք: